14/26

Yenilikçi bir iş adamı ve yas tutan bir dul olan Karsh, kefendeki ölülerle iletişim kurmak için bir cihaz yapar. Diane Kruger, rolünde Léa Seydoux’nun yerini aldı. Film Junk Podcast’inde referans alınan: Bölüm 961: Şiddetli Bir Doğada + TIFF 2024 (2024). Cronenberg’in önceki çalışması ve onu ünlü yapan beden korku alt türüne dönüşü olan çok vasat “Crimes of the Future” ile karşılaştırıldığında, “The Shrouds” bir şeye dönüş… kabul edilebilir doğru kelime olabilir mi? Ancak önceki filmde olduğu gibi, “The Shrouds”un hemen hemen her sahnesi muhtemelen Cronenberg’in bunu çok daha iyi yapan benzer bir filmini düşünmenizi sağlayacaktır. Özellikle, korkunç röntgencilik ve ölüm, bedensel ahlaksızlık ve yaralarla cinsel hayranlık gibi benzer temaları çok daha akılda kalıcı bir şekilde ele alan harika film “Crash”i hatırlayabilirsiniz. Yaşlı, başarılı film yapımcılarının laneti, son çalışmalarının sürekli olarak önceki şaheserleriyle karşılaştırılmasıdır, ancak söz konusu film yapımcılarının açıkça yeni fikirleri tükendiğinde bu kaçınılmazdır. “Geleceğin Suçları”ndan çok daha ayrıntılı olan hikayenin kelimenin tam anlamıyla hiçbir yere varmaması çok büyük bir sorun değil – bu sadece daha temel temalarla oynamak için bir yan gösteri. Ancak, oldukça sıkıcı kahramanımızı, her dakika daha da sıkıcı hale gelen bir soruşturmada takip etmek yine de sıkıcı bir yol. “Kefenler”in kalbindeki birçok gizemin cevaplarını gerçekten önemsemeye sizi davet ediyorum. Zaten herhangi bir cevap beklemeniz gerekmiyor. Önemli olan, kahramanımızın ruh halidir ve bu, açılış sahnesinden itibaren açıkça ortaya çıkar (ve sanırım en son sahnede de, ki bu sahne, hikayeyi hiçbir yerin ortasında oldukça muhteşem bir şekilde ortaya koyduğu için dolu salonun bir kısmını güldürdü). Bu iki sahne aslında hikayenin sevilen birinin ölümünün acısını işlemekle ilgili olduğu fikrini aktarıyor, Cronenberg hikayeyi oluştururken karısının ölümünden ilham aldığını düşünürsek bu mantıklı. Ve yine de, hepsi Cronenberg’in daha önce yaptığı ve söylediği şeylerin geç bir varyasyonu (tekrar değilse bile) gibi hissettiriyor, bu temalara yeni, geç bir bakış açısı getirmekten ziyade. Beni en çok rahatsız eden şey, kahramanın başına gelenlerin onu özünde gerçekten rahatsız ettiğini asla hissetmemesi; Vincent Cassel, kesinlikle James Woods veya James Spader ile aynı seviyede, minimalizm ve kripto-nekrofiliyi seven soğuk, havalı bir teknoloji girişimcisi olarak oldukça iyi, ancak herhangi bir tür zorunluluk ve hayranlığı ifade etmeye gelince, filmi taşıyacak çok az şey var. Belki de daha kötüsü, sözde hayranlığının asla gerçek, otantik veya tüketici hissettirmemesi. Kahramanımız için karanlık tarafa iniş yok, ruhunun – veya çağdaş toplumun – keşfedilmemiş, iğrenç bataklıklarında bir yolculuk yok. Ve benim için “The Shrouds”taki en hayal kırıklığı yaratan şey bu. Yönetmenin eserinin diğer kutbu olan teknolojiye asla gerçekten değinilmemiş olması. En iyi korku filmleri kolektif bilinçdışını ve biz insanların teknolojiyle nasıl başa çıktığımızı araştırıyor. Organik ve makine arasında gerçek bir karşıtlık olmadığı, ancak oluşum halinde gerçek bir simbiyoz olduğu. İçgüdülerimiz ve bilinçaltı arzularımız tarafından cihazlarımızı sahiplenmeye, birleştirmeye ve tarifsiz şeyler yapmaya nasıl mahkûm edildiğimiz. Burada buna benzer bir şey yok, asla gerçekten araştırılmayan ilginç bir öncül var. Cep telefonlarına, otonom Teslalara ve kişisel bir yapay zekaya sahip olmak, ilhamsız kutuları işaretlemek gibi hissettiriyor. Arsadaki yapay zeka asistanı kısmı, diğer birçok şey gibi, daha ayrıntılı olarak araştırılmalıydı, ancak fikri anlıyorum – makinelerimizin ve sözde otonom teknolojimizin arkasında biz ve kabul edilmemiş, utanç verici arzularımız var. The Shrouds’un fantezilerimizi rahatsız eden cesetleri kazmak yerine yüzeyde kalmayı seçmesi çok kötü.

ARCANE 2024 MAGNET